Czyli wychodzi na to, że eklektycznie i nieco nie na czasie. Nie?
Paul Jebanasam – Continuum [SUBTEXT]
Na okładce elegancki reaktor do fuzji termojądrowej, a w środku power ambient. Power – jarzycie? Hue hue. Śmieszkowanie na bok – drugi album Lankijczyka o wdzięcznym nazwisku dorównuje olśniewającemu ‚Rites’. Złożony z trzech kompozycji długograj zaprezentowany został po raz pierwszy na ubiegłorocznym Atonalu, na szczęście i poza monumentalną halą Kraftwerk dźwiękowe katedry wznoszone przez Jebanasama prezentują się równie imponująco. W porównaniu z poprzednim albumem wyraźniej słychać tu bassowe korzenie producenta, spokojnie jednak – nie ma tu miejsca na łupany syntetyczny banał spod szyldu „zguba Tobina”; brutalizm manifestuje się tu raczej w bezkompromisowym rozszarpywaniu anielskich padów granulowanym noisem. Właśnie te momenty rozpreżęnia i ambientowych tak-bardzo-uduchowionych tchnień wypadają nieco słabiej, na szczęście Jebanasam szybko i po chamsku zasypuje te muśliny żwirem. Weźcie ten album na majówkę, puśćcie pannie nad jeziorem.
Wacław Zimpel – Lines [INSTANT CLASSIC]
Nie jestem w tych tematach za dobry, ale przeca słyszę, że to śliczne, złożone i mądre. Nowy rodzimy pieszczoch Quietusa solo znacznie spokojniej niż z Herą. ‚Lines’ to eleganckie puzzle dla ucha, których złożoność nie razi pretensją tylko sprzyja skupieniu. Gdy umysł kontempluje szczegóły, kontrolę przejmuje instynkt – usłyszałem w reklamówce jakieś fury.
Voices from the Lake / Wata Igarashi – Stealth 2/3 [TIME TO EXPRESS]
Zupełnie niespodziewanie na splicie dla wytwórni Van Hoesena wygrywają nie Jezioraki, a stosunkowo mało znany producent z Japonii. Jego ‚Night’ ze strony „B” to cudowny tool z wyjątkowo efektywną progresją, przyjemnym brzmieniem i dyskretnym kwasiwem w kulminacji. Dla nieco mroczniejszego groove’u sprawdźcie nową epkę Igarashiego dla Midgar.
Amandra – Drachme Tolosate EP [AHRPE]
Osiadły chwilowo w Polsce Francuz (pod skrzydła wziął go stołeczny BTS, ptaszkowie przy studni ćwierkają, że w grodzie Smogu będzie go można usłyszeć na początku maja) z najobfitszym jak do tej pory self-releasem (samo-wyd brzmi lepiej, nie?). Niesztampowe podejście do formuł dubtechno, nowocześnie złamana ramka 4×4, zjadliwa proporcja smoły i lekkości i niesamowite brzmienie takiego ‚Selocine’. Perła. Nie zabrakło też nieco bardziej przydrajwionych toolsów (‚Lutecia’) i klasowego remiksera w postaci Evigt Mörkera.
Etapp Kyle – Continuum EP [UNTERTON]
Dobra, czy to się nie robi już nudne? Śliczne te melodyjki jak nie wiem co, drajw się zgadza, hi-haty sypkie jak dieta Villalobosa. Pod egidą sublabelu Ostgut numery Ukraińca nie straciły nic ze swojej lekkości i chwytliwości. Byle tylko skubańczyk nie złapał syndromu Recondite’a i nie zamelodyjkował się na śmierć, na szczęście ładunek inwencji na ‚Continuum’ sugeruje, że na razie mu to nie grozi.
Varg – Variations EP [SEMANTICA]
Zeszłoroczne ostatki od Semantiki. Varg, jak zwykle, nie zawodzi, chodź tym razem najweselszy blackmetalowy wujaszek techno pociska jakby nieco łagodniej – dość powiedzieć, że tym razem potencjał parkietowy z jego produkcji wyciąga dopiero znany wandal Abdulla. W ramach ciekawostki niebanalny edit od Hypnobirds.
Romansoff- Inifite Dreams [MÖRK]
Sublabel Homara nie zwalnia tempa i nie schodzi z poziomu. Za „piątkę” w katalogu odpowiedzialny jest Romansoff (Rumun z Raw Tools). ‚Inifinte Dreams’ to cztery cieplutkie, miękkie numery w sam raz na początek wiosny. Emblematyczne brzmienie Mörk – wyraźnie maźnięte housem senne, analogowe techno – tym razem przegina się w stronę house’u jeszcze mocniej. Do tego wyjebkowe pady w tle, analogowe perkusjonalia i bezspinowa atmosfera. Miód.
v/a – Disco Halal vol.1 [DISCO HALAL]
Jak tak ma to wyglądać to ja poproszę natychmiastowąislamizację wszystkiego. Przegapiony przeze mnie haniebnie debiut labelu pod ujmującą nazwą. Sztos za sztosem – od kwasowego ‚Le Gaz Qui Fait Rire’ w edicie dobrze znanych Acid Arab, przez lajtowy ‚Palgey Mayim’, aż po linkowaną perłę. Energia, wspaniałe melodie i nieokreślona nostalgia. A przede wszystkim – świeżość!
Na koniec obowiązkowo seciwo. Tym razem razem live od Vrila – jak nie słyszelście go na żywo to i tak jesteście w dupie, ale tu macie przynajmniej posmak: niepodrabialne chropawe brzmienia, stopa jednocześnie miękka i dosadna, niebanalne konstrukcje: Invite’s podcast #352 – VRIL
Na swoje potrzeby dzielę festiwale muzyczne z grubsza na dwa typy. Pierwszy to ogromne letnie spędy. Dwadzieścia scen między którymi biegasz jak kot z pełnym pęcherzem w wiecznej FOMO-napince, po drodze spotykasz kilkudziesięciu znajomych z którymi ucinasz durnowate trzydziestosekundowe pogawędki, a i tak połowę rozdętego do granic możliwości lajnapu przegapiasz: na Autechre stoisz w kolejce do Toi-Toia, podczas godzinnego seta Rodhada usiłujesz w tymże klopie rozdzielić jednego kwasa na piątkę posługując się tylko paznokciem, na Scubie stoisz w kolejce po piwo, na Modeselektorach i innych Apparatach próbujesz zdzwonić się z ziomkami, a Tobina odpuszczasz z premedytacją. Ostatecznie jednak nic nie tracisz – połowa towarzycha będzie do odsłuchania za rok, a w międzyczasie zagości w Prozaku. No i jest też drugi typ: znacznie mniejsze, czasem wręcz kameralne sabaty muzycznych snobów – często w dziwnych miejscówkach, zwykle nie pod gołym niebem, nierzadko poza rozgorączkowanym okresem wakacyjnym, co do zasady – z nieoczywistymi lajnapami, z których znasz, jak dobrze pójdzie, połowę wykonawców. Nie muszę chyba dodawać, który rodzaj imprez wolę, nie będzie żadną niespodzianką, że karnet na Dimensions zamieniłbym bez mrugnięcia okiem na pełny Unsound Pass i piątkę jarania (nie, nie mam karnetu na Dimensions).
Dlatego też kiedy Atonal czy Unsound ogłaszają swoje line-upy, jaram się jak nastolatek. Nie dlatego, żebym był takim mądralą i znał wszystkie nazwiska z oferty, wliczając w to totalne obskury. Nie chodzi też o snobizm i udawanie, że łotewskimi dronami to się zasłuchuję od dekady. Wręcz przeciwnie – jaram się właśnie dlatego, że dużej części gości nie znałem i mam okazję przed, czy – przede wszystkim – w trakcie imprezy poznać ich muzykę (imho idealne ratio to 50/50, albo wręcz 40/60 na korzyść nowości). Bo wiecie: można uprawiać techno-mamonizm i urządzać sobie generyczne podśmiechujki z odwagi promotorów/snobizmu publiczności (można to robić nawet będą promotorem wielkiej imprezy z elektroniką, jak to robi Napora komentując Unsound, przy okazji – co złego w snobizmie, serio?), można też jednak od festiwalu na który wydaje się niemałe nieraz pieniądze oczekiwać czegoś więcej – właśnie muzycznej edukacji. W końcu na tym także ma polegać rola muzycznego promotora, by publikę oświecać, a ja bardzo się cieszę, że mogę czasem w ciemno zaufać gustom Płysy, Schultza, Dtekka, młodszego von Oswalda, czy Gutka (żeby wyjść poza spędy muzyczne). Bo wiecie, jakbym chciał słuchać muzyki którą znam, to wybrałbym się do Płocka.
Tak więc i w tym roku sporą część czerwca i lipca spędziłem na obczajaniu nowo-starych rzeczy przed Atonalem (co zresztą doskonale było widać w moich zdechlackich notkach o nowych wydawnictwach). Nie udało mi się przesłuchać całego line-upu, po części z braku czasu, po części – by pozwolić sobie na niespodziankę, po części w końcu dlatego, że, podobnie jak wiele najciekawszych festiwali, tak i Atonal pełni czasem rolę muzycznego kuratora i zamawia lajwy specjalnie na potrzeby imprezy – stąd wiele projektów to wcześniej niesłyszane efemerydy. Dodatkowo, no – umówmy się – pewną część wykonawców już znałem, często też już słyszałem na żywo, więc wiem (?) czego oczekiwać.
Dobra, nie przeciągając dalej – oto krótki i na maksa subiektywny wybór kilku najciekawiej się zapowiadających strzałów tegorocznego Atonala. Pozwoliłem sobie odpuścić najbardziej oczywiste typy: boć to i wiadomix, że Abdulla jest świetny (choć w zeszły roku nieco przynudzał), Lustmord i Frost dostarczą co należy, a Sigha i Shifted rozniosą Tresora na oficjalnym after-party. No to hop:
FIS
WOW. Tegoroczny długogrający debiut nowozelandzkiego producenta – album ‚The Blue Quicksand…’ to coś naprawdę, naprawdę świeżego. O taki IDM walczyłę – charakterystyczne, gruzłowate bity, do rozpoznania po jednej nutce. Całość mocno skompresowana i syntetyczna, ale w dobrym słowa znaczeniu – tak mógłby brzmieć Tobin, gdyby się po ‚Foley Room’ nie pogubił. W bonusie – niegłupi wywiad dla ‚Dummy’.
TONY CONRAD & FAUST – OUTSIDE THE DREAM SYNDICATE
Z racji swojej historii (sięgającej lat 80-tych), Atonal co roku odgrzebuje parę dinozaurów, którymi zasłuchiwała się niemiecka awangarda dwie-trzy dekady temu. Na Atonalu zawsze więc znajdzie się miejsce dla zimnej fali, krautrocka, proto-dronów, czy industrialu. W zeszłym roku wskrzeszono Cabaret Voltaire, w tym – Clock DVA i właśnie najsłynniejszy projekt Tony’ego Conrada z Faust. Outside the Dream Syndicate to godzinna hipnotyczna pętelka, podwaliny drone’ów. Spodziewam się bezczelnie minimalistycznej godziny z zapętloną frazą.
ALESSANDRO CORTINI
Obydwa wcielenia koleżki z NIN będą warte uwagi. O przepięknym ‚Sonno’ wydanym pod własnym nazwiskiem pisałem już tutaj – i właśnie ten materiał będzie prezentowany w Kraftwerk i będzie to światowa premiera opartego na nim live’a.
Równie ciekawy może okazać się też jego sobotni klubowy występ z projektem Skarn, w ramach którego Włoch produkuje dla Avian brudne, chropawe techenko:
(Cortini w sumie zagra w tym roku trzy razy – zaprezentuje bowiem także wspólny projekt z Lawrencem Englishem – najpewniej wspaniały, bo i jaki?).
PAUL JEBANASAM w/ TARIK BARRI
Podobny zasięg częstotliwości i ciężarek jak u Cortiniego, z tym, że jeszcze bardziej ponuro. Cmentarne, dostojne droniwa i chyba najciekawszy reprezentant Subtext (label będzie miał na festiwalu swój showcase, więc będzie się można o tym przekonać) W projekcie dla Atonala Lankijczyk (mieszkaniec Sri-Lanki – wiedzieliście?) o ujmującym nazwisku zaprezentuje premierowo wspólny audiowizualny live we wspłópracy z holenderskim artystą Tarikiem Barri (sprawdźcie jego współpracę z Aeternam Vale z zeszłorocznej edycji festiwalu).
SKEE MASK
Kolejny powiew klubowej świeżości. Intrygująca mieszanka przykurzonego techno/house’u z dubowym tchnieniem i szczyptą analogowych brudów. Nieoczywiste brzmienia plus równie nieortodoksyjne tempa z labelu braci Zenker.
DEEPCHORD
No, miałem nie wrzucać oczywistych typów, ale nie mogę się powstrzymać. Nigdy nie słyszałem Modella na żywo w żadnym wydaniu, i po prostu nie mogę sobie odpuścić pozostania w Tresorze do piątej rano w środę, choć pewnie mogę zapomnieć o usłyszeniu materiału z ‚Liumin’, czy ‚The Coldest Season’.
Dobra, wiem, że ciężko już teraz wyrokować jak będą brzmiały nowe projekty zamówione specjalnie na Atonal, ale dodam jeszcze na koniec, że ostrzę sobie ząbki na:
SHACKLETON presents POWERPLANT live Papcio Shack w sumie nie zawodzi, więc i teraz będzie wybornie, nie? Tym razem nie zaprezentuje seta, czy live’a, ale występ grupy muzyków wykonujących jego kompozycje na wszelkiej maści perkusjonaliach – od gongów, po ksylofony. Skull Disco unplugged.
SUMS (KANGDING RAY + BARRY BURNS (Mogwai) live Ok, po tym nie wiem czego się spodziewać,wiem tylko, że live’y Francuza, czy jego ostatni album są genialne – w towarzystwie post-post-wszystko gitar i perkusji mogą okazać się jeszcze ciekawsze. Albo nie.
VARG presents IVORY TOWERS Mój nordycki ulubieniec we wspólnym projekcie z trójką innych artystów – analogowy live + gitara i smyczki. Zapowiada się raczej w kierunku D.A.R.F.D.H.S., ale na pewno gęsto i wielowarstwowo.
Po dość rachitycznym kwietniu ubiegły miesiąc przyniósł prawdziwe zatrzęsienie interesujących wydawnictw. Jeśli do wydanych w maju nowości doliczyć też nieco starsze rzeczy, które w miesiącu pachnącej Saskiej Kępy dopiero odkrywałem, uzbiera się tego naprawdę sporo. Chyba nawet za dużo na potrzeby jednej notki, dlatego tutaj tylko po parę zdań o długograjach, epkowo-singlowej drobnicy poświęcę osobny wpis. No to siup:
Varg – Ursviken [NORTHERN ELECTRONICS]
To oczywiste wybór. Przypominający raczej blackowego zakapiora Szwed mocno się ostatnio rozpędził – poza dwoma opisywanymi tutaj albumami popełnił jeszcze remiks dla NATCH i kasetkę dla Posh Isolation, w przygotowaniu zaś kolejny materiał z Linje 19. ‚Ursviken’ przynosi brzmienia do których Varg już nas przyzwyczaił – wolne, nastrojowe ambient/techno z gęstymi, off-beatowymi perkusjonaliami i dostojnymi tłami. Na najnowszym albumie dodatkowo eksperymentuje z tempem i metrum, pozwalając sobie na przykład na niemal dubstepowe wycieczki (Asocial 46). Nie brakuje tu też zarówno rozległych ambientowych plam, jak i znaku rozpoznawczego reprezentanta Northern Electronics – monumentalnych, rozbudowanych warstw (linkowany Raggarsvin), które sprawiają, że wiele numerów brzmi jak wziętych raczej z genialnego live’a, niż ze studyjnego zacisza. Kapitalna rzecz, zdecydowanie jeden z najlepszych albumów w tym roku.
Do kompletu dorzucił Varg nowy album swojego projektu o trudnej do zapamiętania nazwie. Najnowsza kasetka przynosi muzykę nieco lżejszą niż dark ambient z poprzednich wydawnictw. Za to znacznie więcej tu przestrzeni i oddechu, pady brzmią ciepło, a z subtelnych teł wyłaniają się niemal radosne melodie (Att leva i intet). Pogodny ambient na chłodne lato.
Project Pablo – I want to believe [1080p]
A teraz coś z zupełnie innej beczki. Wesołkowaty house z kasety dla idącego jak burza kanadyjskiego 1080p. Próżno doszukiwać się tutaj modnych brudów, przymułki i niedoróbek, mnóstwo za to czystej, bezpretensjonalnej muzycznej radochy. Brzmienia – fantastyczne, ciepłe, analogowe, oldschoolwe, ale bez przesady, aranżacje – pogięte i pomysłowe, czasem pojawi się samplowana ciekawostka (marimba w ‚In the mat’). Czasem łagodniej, czasem mocno pod bioderko (bodaj najbardziej parkietowy, popierdujący skocznie ‚Always’). To już typowo letnia propozycja, od ‚Music for Uninvented’ nie słyszałem tak przyjemnych hausiw.
Florian Meindl – Collide [FLASH RECORDINGS]
Choć w brzmieniach wciąż słychać nieco tech-house’owego plastiku z którym Florian był kojarzony, ten albumik to jednak zupełnie inne para kaloszy. Nieortodoksyjne zabawy z rytmem (‚Orgon‚), kawalkady wpadających na siebie hi-hatów, a przede wszystkim – świetny drive i energia. Nie jest to może album wielokrotnego użytku, ale jako zastrzyk energii w secie może się sprawdzić. Przynajmniej laptopowcom – materiał nie wyszedł na placku…
v/a Tensegrity […txt] Odsłuch pod linkiem —> ‚cyk.
Bardzo skupiony, minimalistyczny ambientowy składak. Większość numerów oparta jest na pojedynczych dźwiękach, sporo tu też field recordingu, a nawet potencjalnie kiczowate sample (chorał gregoriański), jakoś się jednak bronią, przykryte grubą chmurką szumów. Do zasypiania.
Voices From The Lake – Live at Maxxi [EDITIONS MEGO] Dozzy i Neel wracają do uznanego labelu Editions Mego (wcześniej wydawali dla jego filii – Spectrum Spools – Neel ‚Phobosa’, natomiast Donatanek – genialne ‚Bee Mask’). Najnowszy materiał to zapis występu live z rzymskiego muzeum MAXXI, który miał miejsce w październiku ubiegłego roku. Jak można się spodziewać po charakterze występu – na albumie nie znajdziemy niemal w ogóle fragmentów z beatem, zamiast tego włoski duet serwuje nieskończone pasaże rozkosznych padów w towarzyszeniu… przesterowanej nie do poznania gitarki w zamykającym całość ‚Max’ – swobodnym coverze Paolo Conte’go. Brzmienie VFTL jest rozpoznawalne na pierwszy rzut ucha – cieplutkie analogowe melodie, gęste tła, rozpływające się w reverbach hi-haty… Chwilami pojawiają się nawet dosłowne cytaty z genialnego albumu dla Prologue (winylowe 01 12 N wplecione w początek ‚Orange Steps’). Jako nagranie live jest to oczywiście album do słuchania w całości – kolejne numery płynnie przeciekają jeden w drugi i w efekcie otrzymujemy, jak zwykle od Dozzy’ego i Neela, fantastyczną, dającą mnóstwo satysfakcji dźwiękową podróż.
Annabel (Lee) – By the sea… and other solitary places [NINJA TUNE]
Oj dawno nie odwiedzałem tych okolic, zrażony nieco bonobowym słodzeniem i fascynacją EDM, którą zaczął przejawiać Tobin. Z pewnością niesłusznie, czego przykładem jest chociażby debiutancki album duetu Annabel (lee). Całość inspirowana jest poezją Edgara Allana Poego – nic więc dziwnego, że subtelnym debussy’owskim pasażom towarzyszy nieustannie recytacja – co ciekawe – absolutnie nieirytująca. Tła oscylują między neoklasycyzmem w wydaniu pop, lekkim jazzem i bardzo delikatnym trip-hopem, zaś najciekawiej zaczyna się robić, gdy całość opuszcza rejestry pitolących gitarek i zaczyna się przycinać i zapętlać… Bardzo interesujące wydawnictwo, nawet dla tych, którzy zwykle cokolwiek z żywymi wokalami obchodzą szerokim łukiem.
Tony Conrad with Faust – Outside the dream syndicate [TABLE OF THE ELEMENTS]
W ramach przygotowań do tegorocznego Atonala, który rzucił już pierwszą pulę line-upowych ogłoszeń. Jest tam parę smaczków, parę nowych projektów zamówionych specjalnie na festiwal i parę starych składów-legend. Do tych ostatnich należy z pewnością pierwszy od dwudziestu lat wspólny występ Fausta z Tonym Conradem, których album ‚Outside the dream syndicate’ z 1973 stanowi fascynującą fuzję krautrocka i dronów. Nie ukrywam – też go nie znałem, ale rozbudowane, dochodzące do pół godziny czasu trwania kompozycje z pętlami opętańczych smyczków i surowej perkusji od razu mnie porwały. Album to raptem pięć kompozycji, trzy najdłuższe z nich trwają łącznie niemal półtorej godziny i tworzą trzy dopełniające się, minimalistyczne pętle. Czysta hipnoza, nie mogę się doczekać końcówki sierpnia…
Oj, nazbierało się na przełomie lat sporo wartych uwagi rilisków. Jeśli dodać do tego nadrabianie kilku haniebnych zaniedbań z minionego roku, wychodzi na to, że sporą część stycznia spędzałem leżąc plackiem w pokoju i słuchając nowej muzyki. Co jest mniej więcej prawdą – w końcu co lepszego można robić kiedy za oknem pada to lepkie, zimne, białe gówno? (Proste , że integrowanie się z płcią przeciwną, bądź oglądanie nominacji oscarowych NIE jest lepsze od słuchania szwedzkich droniw i technawek, jeśli uważacie inaczej, macie tu wideo Bradleya „Drewniaka” Coopera tulącego lalkę, i spieprzać mi stąd, dziwaki.)
No to jedziemy, kolejność raczej przypadkowa:
E – 00/000/0000 EP [DEEP MOVES]
Pod tym, umówmy się, z deka pretensjonalnym szyldem (ileż można…) kryje się całkiem przyjemna EPka. Mięciutkie, rozmarzone techenko, z mocnymi wpływami nowego dubtechno. Dosłuchać się tam można Evigt Morkera czy Shlømo – i to nie będzie złe skojarzenie, bo hołubiony przeze mnie ostatnio Francuz popełnił na pierwszej stronie remiks „00”. Najciekawszym strzałem jest jednak pięknię rozwijające się, epickie zamykające stawkę „0000”.
Sterac – The Hypnoticus Remixes [DELSIN]
Użyteczny, typowo djtoolski pompujący numerek wzięty na warsztat przez zacne grono remikserów – Vrila, Dehnerta i duet Anthony Parasole & Phil Moffa. I właśnie efekt pracy tych ostatnich robi największe wrażenie – wyjątkowo efektywny, energetyczny track. Drive w czystej postaci.
Varg – Gravrösens Bortglömda Band [SEMANTICA]
Zainspirowany sylwestrowym bukingiem Brutażu i absolutnym rozsmarem jaki mi uczynił w Tresorze premierowy live Ulwhednar (Varg + Abdulla Rashim) postanowiłem przesłuchać wszystkie piosenki tego ponurego wikinga, który wygląda jakby urwał się z jakiejś blackowej kapeli. Na początek – oczywisty wybór, czyli rilis dla niezawodnej Semantici – i już wiadomo, że koniec roku w tej wytwórni należał do Szwedów (miesiąc temu wspominałem o ‚Yggdrasil’ Acronyma). Numery Varga z tego placka to hipnotyzujące techno-tripy oparte na pędzących, ale nie mających w sobie nic z toporności perkusjonaliach. Do tego nieortodoksyjne tempa i ambientowe tchnienie, które jest tu czymś więcej niż tylko wypełniaczem tła. Magia! A to dopiero początek…
Varg & Hypnobirds – Linje 19 [CLAN DESTINE]
Ciągle pod głównym nickiem, ale już bardziej w kierunku okolic które intensywnie eksploruje w swoich licznych innych projektach. Darkambientowa tafla, które topnieje tylko na chwilkę, by odsłonić techno-szkielet (z deka acidowy, choć w mocno stężałym tempie), a zaraz po nim znowu się nad nim zamknąć. Ja wiem, że to klisza – ale nie wyobrażam sobie, by ten mini album mógł powstać gdziekolwiek poniżej pięćdziesiątego równoleżnika.
D.Å.R.F.D.H.S. – Killing Is No Murder [OPAL TAPES]
Powyższy akronim pochodzi od Dard Å Ranj Från Det Hebbershålska Samfundet. Oczywiście. To trzyosobowa grupa w której udziel się milusiński Varg. Generują z siebie monumentalny, orkiestralny ambient/drone, zbaczający chwilami w noise. W dziedzinie muzyki wydawanej na kasetach w nakładzie stu sztuk jestem laikiem, pozwólcie więc, że ograniczę się do podlinkowania ostatniego wydawnictwa dla Opal Tapes i polecenia by rozpocząć odsłuch od drugiego tracka – podszytego jeszcze perkusjonaliami rodem z Vargowym techenek, a następnie zanurkować w odmęty reszty albumu.
Oczywiście – jest tego znacznie więcej. Ale Varg jest taki dobry, że warto sobie go dawkować. Zerknijcie jeszcze na Ulwhednar (wspomniane kolabo z Rashimem, też wydane na kasetkach). No i z pewnością jeszcze go tu zobaczycie . Tymczasem wrócę do reszty styczniowego łupanka:
Hiss: 1292 – Veve EP [DEMENT3D]
Drugie wydawnictwo tajemniczego duetu dla francuskiego labelu i ponownie strzał w dziesiątkę. ‚Vevo’ jest zdecydowanie mocniejsza niż poprzedniczka, co nie oznacza, że powinniście się spodziewać ciupania na oślep. Cztery niezwykle gęste, nerwowe numerki ze świetnie budowanym napięciem (‚Augun!’). Ściana niegłupiego łupania.
Eduardo de la Calle – Methodical Machines EP [CADENZA]
And now for something completely different…
Edek, jak to Edek – jest rozpoznawalny na pierwszy rzut ucha. Otwierające EPkę ‚Gajapati’ brzmi jako żywo jak odpad produkcyjny po semanticowym ‚Quasi-Calligraphic’, czy ‚The Promise’ dla Modularz. Ale nawet jeżeli – to co to jest a odpad! Jeżeli nawet te numery są generyczne – to życzyłbym takiej sztampy każdemu. Tak czy inaczej – im dalej w EPkę, tym robi się ciekawiej: uwagę przykuwa build-up w ‚The Demigod’s Control’ czy nerwowe ‚White Noise for James’. Jednak prawdziwą perełkę stanowi numer zamykający wydawnictwo: inspirowany andaluzyjskim flamenco (ale z pomysłem, to nie jest li tępy sampling!) ‚Concierto de Aranjuez’. Wieńcząca track partia gitary w wielu innych okolicznościach byłaby mocno cheesy, tu, po dziewięciu minutach hipnotycznej pulsacji przynosi błogie rozprężenie. No dobra, może i jest odrobinkę kiczowata.
Hieroglyphic Being – A Synthetic Love Life [+++]
Odkopane. Ten koleżka wydaje tyle, że naprawdę ciężko to ogarnąć. Interesujący mały albumik dla sublabelu Mathematic. Dziwaczne, bezczasowe houesiwa – czasem kwaśne, brudne i zgrzytliwe, czasem, jak w tjunie powyżej, anielsko łagodne i rozkosznie wyluzowane. Całość psychodelicznie rozjechana i ujmująco nonszalancka.
Frank Bretschneider – Sinn + Form [RASTER – NOTON]
Wbrew pierwszym wrażeniom Bretschneider zawsze wydawał mi się jednym z najbardziej przystępnych przedstawicieli oficyny z Chemnitz. Nie inaczej jest i tym razem – nowe LP może wydawać się błahą głupawką przy poprzednich wydawnictwach Bretschneidera, ale to i tak całkiem zajmująca pozycja. Rozkosznie wkurwiające bleepy, którym jednak po dłuższym czasie zaczyna brakować brudu i ciężaru – no cóż, ‚Rhythm’ to to nie jest, ale można posłuchać.
Ryuichi Sakamoto, Illuha, Taylor Deupree – Perpetual [12K]
Owoc pierwszego spotkania grupki muzyków i improwizowanego wspólnego występu w Japonii. Mnóstwo przestrzeni i oddechu, dyskretne szumy i strzępki field recordings, gdzieś w tle rozmazany w reverbach fortepian Sakamoto. Piękny, kojący album.
No i to by było na tyle. Nowy Vril ciągle na tapecie, RSS B0ysi – jednak wciąż meh, druga część Arrangements in Monochrome Shifteda mnie wymęczyła, składak Dystopianów również bez szału.
Czyli wychodzi na to, że eklektycznie i nieco nie na czasie. Nie?
Ludzkie Ukwiały 