Szałas to leśny house

Jako się rzekło, dziś nieco drobnicy (około)house’owej.

Zacznijmy od świeżynek – tych pierwszych kilka wydawnictw, choć już krąży po necie i w setach, na plackach ma wyjść dopiero na dniach, albo wyszło dopiero w ostatnich dniach czerwca.

James i.V – Tadao EP [LOCAL TRAFFIC]

Zdecydowanie mój ulubiony wygrzeb z ostatnich tygodni. Miła odmiana od obowiązującego lo-fi idiomu. Dopieszczone, mięciutkie brzmienie, mocne wpływy dubowe, haty tną jak trzeba, ale przede wszystkim te bębenkoidy! Show kradnie oczywiście numer tytułowy, ale i pozostałe – motoryczne, dubowe, korzenne płyną jak trzeba. Nie obrażę się jak takie tribalowe leśne house’y to będzie next big thing.
EPka Jamesa Dożylnie to drugie wydawnictwo na koncie obiecującej oficynki z Melbourne (dubhouse z pierwszego też pyszniutki).

---

Harrison BDP – Last Flight to Wherever [TOUR RECORDS]

Faworyt numer dwa numer dla debiutującego labelu Tour Records. Młody producent, ulubieniec youtube’owych selectaz (o nich dalej), ten gość potrafi popłynąć. Harrison dawkuje nostalgię z wyczuciem, i wyraźnie nie bawi go niedopieczone brzmienie. ‚Last flight…” (czy tytuł to nieco ironiczne nawiązanie do sierioznego Miltona Bradleya?) to zaskający przekładaniec: dołem z dostojnym groovem sunie mięciutki, chropawy bas, w środki pulsują klasyczne dubtechnowe chordy, górę tnie rasowy house z samplowanymi jękami – i to właśnie one decydują o parkietowym potencjale całości. Koleżka zdecydowanie warty obserwowania, sprawdźcie na przykład jego najnowszy podcast dla hiszpańskiego Alaplay.

---

OZEL – Workshop 24  

Koleżka z Lobsterów dostarcza śliczne ambient/house’y w przyjemnych, nieortodoksyjnie wolnych tempach. Parę narzędzi parkietowych, ale więcej uwagi pzyciągają leniwce, a nawet i bezbeatowe przerywniki. Workshop kolejny raz potwierdza klasę. Jedyny problem w tym, że będę musiał zaopatrzyć się w kółko do siódemek, jak jakiś rastaman.

---

Folamour – 4MYPPL#1 [not on label]

Tu juz nieco bardziej parkietowo. Funkowy groovik jak się patrzy, trochę podbębnia, trochę disco, ciepłe brzmienie i dobry sampel wokalny, w skrócie –  hiciorki na lato. Zgodnie z tytułem placka, francuski producent raczy tymi trackami raczej ziomeczków, więc o winylu na razie można zapomnieć. Oh well.

---

---

Dobra, to jak już jesteśmy w temacie, to tu jeszcze kilka nieco starszych ciekawostek, o któych, jakoś się tak złożyło, nie wspomniałem:

---

Baaz – untitled [OFFICE RECORDINGS]

Na koleżkę trafiłem jakiś czas temu, przy okazji przegrzebywania Liemów i innych Lehultów (tak się jakoś złożyło, a może grali razem na jakiejś imprezie? whatever). Na pierwszy rzut oka przyzwoite toolsy, nic więcej. Ale po odgrzebaniu parę miesięcy później przesłuchiwałem w kółko. Cztery bardzo zróżnicowane, zawadiackie numery,  fantastyczny groove, nieco brudów, gęste brzmienie. Takie krzaczorki to ja lubię. No i pięknie wydane.

---

Ponty Mython – Mushroom House EP [TOY TONICS]

A skoro już przy okładkach jesteśmy, to na to trafiłem skuszony ksywką i kwasową okładką. Miła odskoczna od sierioznego jak Sven na pogrzebie techenka. Poza poczuciem humoru rosyjski producent ma jednak też niebagatelny talent, tracki z grzybowej epki bujają jak trzeba, a poza tym jest gęsto od dzwoneczków i bębenków, a jednocześnie bez etno-latino-banału. Smak!

---

Ben Hauke – Rough, Ready, Steady EP [CHURCH]

Przemiła niespodzianka. Pogodny, letni numer z amenowymi perksusjonaliami w przystępnym tempie. Plus nieułatwiający miksowania offbeat, żywe instrumenty, klapy i solówki na syntezatorze. Ciekawostka.

---

---

Na koniec dzisiajszej wyliczanki dwa najgrubsze zaniedbania z mojej strony:

Raär – Causy It’s Dirty [GASP]

Przyznaję bez bicia, że w gąszczu ubiegłorocznych lofi przegapiłem tego gościa, a przecież nawet grał w Polsce. Na usprawiedliwienie mam tylko to, że pierwotnie ten doskonały materiał wyszedł tylko na kasecie (sic!), ale niedawn wytłoczono go na placku, więc teraz nie ma zmiłuj. Rosyjski zdolniacha wyizolował wokal z klasyka Jimmy’ego Ruffina, ale nie zrobił z niego banalnego, efekciarskiego sampla, tylko obudował go fantastycznym trackiem, który najpierw mruga okiem w kierunku obowiązkowej lo-fi nostalgi, by po breakdownie przemutować w hipnotyczny, niemal dubtechnowy walec. Perła.

---

Don’t DJ – Musique Acephale [BERCEUSE HEROIQUE]

Największe zaniedbanie jest już tylko okołohouse’owe. Długograj pieknielnie utalentowanego Don’t DJ dla kontrowersyjnego labelu to głęboka, złożona podróż, dla której etykietka „tribal house” jest obraźliwym uproszczeniem. Fantastyczne konstrukcje, gęste brzmienia, łechcące mojego wewnętrneg shackletona polirytmie i transowy groove składają się na mój ulubiony tegoroczny album z zeszłego roku.

---

---

---

Jak pewnie widać w okolicach house’owych jestem laikiem, więc miałem napisać nieco o youtube’owych olbrzymach na ramieniach których stoją skromni diggerzy jak ja, ale przecież fenomen Moskalusa i gromadki zasługuje na szersze omówienie. W takim razie – będzie następnym razem, a tymczasem jeden secik w klimacie; katowałem go w ostatnich miesiącach dość intensywnie.

Jacopo – Into the Woods
Jeden z moich ulubionych selektorów (prowadzony przez niego label, Midgar, zachwalałem tu ostatnio) popełnił taki cudny mix dla festiwalu Farr. Miło wiedzieć, że nie jestem osamotniony w leśnym nazewnictwie, ale jeszcze przyjemniej łechce sama tracklista: Shackleton, Lowtec, Kassem Mosse, Frankie Knuckles, Omar-S… W dodatku całość układa się w przemyślaną podróż w czasie, bo koleżka zaczyna od tracków najnowszych, cofając się stopniowo do klasyków. Więcej o secie tutaj. Dobranoc!

 

wakacje z duchami

Obijałem się całe lato. Obijałem się na Atonalu. Nie pojechałem na Taurona słuchać jak Robag gra Moderata. Niewiele słuchałem, więcej czytałem i nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. Coś tam jednak w ucho wpadło. Wakacyjna lista od czapy, zero świeżynek, sporo oczywistości, nie dowiecie się nawet czym jest pagan gospel.

Serpent with feet – Blisters [TRIANGLE]
Chyba największe zaskoczenie w wakacyjnej playliście. Jeżeli koleżka nazywa się Josiah Wise, a i tak odczuwa potrzebę wymyślania sobie efekciarskiej ksywy (czy wręcz całej sceny – „pagan gospel”, jak dla mnie to soul / r’n’b, ale co ja tam wiem) to może sugerować to ciężki przypadek raczyska kreatywności. Ale dość już o wrocławskim raperze-publicyście, Serpent to ciary na plecach, nieheteronormatywny sopranik, lovesongi o kochanku z depresją i ocean emocji bez kropli sacharozy. W produkcji maczał paluchy Haxan Cloak , co słychać wyraźnie w monumentalnych partiach instrumentalnych, dawkowanych na szczęście oszczędniej niż na również produkowanym przy udziale Haxana ostatnim albumie Bjork.

---

Segue – Over the mountains [SILENT SEASON

Nie jest to niestety aż tak dobre jak ‚Pacifica’, ale zachowuje ducha i brzmienie tego genialnego krążka. Ciepłe, organiczne dub/ambient techenko.Brzmienie niepodrabialne, ale biologiczna samploza zbliża się momentami niebezpiecznie blisko kiczu (te zapętlone nawoływania ptasząt…).

---

Hieroglyphic Being – The Discos of Imhotep [TECHNICOLOUR]

Najpewniej najjaśniejszy punkt tegorocznego tarłona, nie wiem, nie było mnie, ptaszkowi tak przy studni ćwierkają. Dziewięć pojebanych kwasowych jamów, czapki z głów jeśli ktoś to będzie miksował. Analogowe brudy, kwadratowe basy i niby-nieporadne melodyjki. Miód.

---

Taylor Deupree – Untitled [VALENCE]

Jak tytan z 12k bierze się za techenka to wiadomo, że będzie ciekawie. Tracki ze strony pierwszej to eksperymenty z konwencją, przesunięcia fazowe, surowe brzmienia, coś jak „techno” eksperymenty z Pommasl czy Raster-Notonów, zanim się wszyscy znudzili. Czyli tracki z cyklu b2b z nielubianym kolegą. Na drugiej stronie odpuszczamy sobie artyzm i dostajemy ściśle funkcjonalne remiksy – wygar od RODa i prześliczny, subtelny numer Marco Shuttle’a: eteryczna melodyjka w służbie perfeksyjneego drajwu, ‚Dawning’ samo przychodzi do głowy…

---

Marco Shuttle – Flauto Synthetico [SPAZIO DISPONIBLE

… a jeżeli już o nim mowa (tj. o Marku Promie, nie o klasyku Dettmanna i Klocka) to nie sposób pominąć trzeciego wydawnctwa z labelu Voices From The Lake. Trzeci strzał, trzeci trup („dwójkę” Dozzy’ego tylko wspomniałem w zapowiedziach, sorry Donek). Numerki z absolutną wyjebką na parkietowe standardy (no, może poza A2), za o pełne pomysłów, nieoczywistego drajwu i oczywiście – melodii, znaku rozpoznawczego Marco.

---

Norin -Reflekterar [POSH ISOLATION]

Nie wiem jak się to stało, że nie było tu jeszcze traków z wyniosłej izolacji, ale już jest. Śliczna, eteryczna EPka od Norina – długie, gęste, hipnotyczne tracki. Leśne techno nocą.

---

Daniel Avery – Sensation / Clear [PHANTASY SOUND]

Efektowna dwójka (pun intended) z remiksami od największych. Żaden nie zawodzi, próbka stylu. Wybieram igiełki od Rrosa, o Abdulli popiszę następnym razem bo wyszedł świetny składak od NE i jeszcze go odsłuchuję.

---

To skąd wiem, że świetny? Ano, dlatego

---

Oloo DB – Central Line [Oloo:Rec]

Na koniec świeżynka. Właśiwie self-release, cztery wysoce funkcjonalne, długie, wkręcające build-upowe narzędzia. Brzmienie kojarzy mi się z najlepszymi momentami Vrilowego ‚Torusa’, podobnie przenikający całość narkotyczny drajw. Stonowana pompka dla kumatych

---

Na koniec, zamiast zwyczajowego seta – improwizowany kwaśny dżemik. A o Sarathym Korwarze jeszcze będzie.

---

No i to by było na tyle. Coś tam na pewno pominąłem (np nowego Sienkiewicza i Wolskiego), będzie. Nowy Mala bez szału. Acha, wiem, że jest nowy LP Acronyma. Przesłuch w trakcie

 

srecień – dupecień

Dobra, krótko i powierzchownie, za to nadrabiam ilością. Ale dość o moim pożyciu. W kwietniu słuchane było między innymi:

 

Kim Brown – Wisdom is a Dancer [JUST ANOTHER BEAT]

 Korzenny deep house z duszą i bez sacharozy. Lekki, świeży album na wakacje, aż dziw, że panowie do tej pory niespecjalnie rozchwytwani, pomimo dwóch LP na koncie.

---

Omar S – The Best! [FXHE]

 W kategorii nabzdyczonych tytułów wydawnictwa autor ‚It can be done, but only I can do it’ nie traci pary. I dobrze, należy mu się jak nic. Cudownie zróżnicowany album, który śmiało porównać można do równie szeroko pomyślanego ‚American Intelligence’ papcia Parrisha. Pozbawione beatów recytacje Ampa Fiddlera sąsiadują tu z surowymi parkietowymi sztosami, psychodelicznymi melodyjkami, chłodnymi dubtechnowymi chordami, sporą dawką kwasu i samplami z disco. Do tego zacna plejada gości (Norm Talley, Kyle Hall, Big Strick) i szczypta nostalgii za złotą erą Detroit. Pouczające, przekrojowe, a przede wszystkim – bardzo, bardzo dobre.

---

Naphta – 7th Expedition [TRANSATLANTYK]  Debiutancki album piekielnie zdolnego koleżki z Wrocławia to trudna do zdefiniowania mieszanka hip=hopowych beatów, psychodelicznycjch wtrętów jazzowych (takich po linii Sun-Ra) i poniekąd house’owego bujanda. Nie są to może parkietowe killery (choć w rękach sprytnego DJ-a mogą zadziałać świetnie), ale słucha się tego wyśmienicie i w kółko. No i miło w creditsach zobaczyć żywych muzyków, a nie samplozę, papcio Parrish approved.

---

Konono No. 1 meets Batida [CRAMMED DISCS]

 Weterani z Konga podrasowani przez DJ-a z Angoli. Echa bass music i kuduro, ale w służbie brzmień tradycyjnych. Odjechany zestaw perkusjonaliów (w dużej mierze będącej owocem inwencji członków zespołu), elektryczne likembe i gęstwina nieidentyfikowanych instrumentó i głosów łączą się w niezwykle energicznej, gorącej mieszance. Radosna rzecz.

---

Voices from the Lake – Second Tempo [SPAZIO DISPONIBLE]

 W końcu wyszło! Od hipnotycznej ‚Ibridy, przez zaskakująco energetyczne ‚258B’, aż po o monumentalny track tytułowy -jezioraki nie zawodzą. Fascynujący, zróżnicowany materiał. Kiedy następne LP?

---

 Avalon Emerson – Whities 006 [WHITIES]

 A, jakoś mi wyleciało z głowy przy marcowej rekapitulacji, zupełnie niesłusznie. Przystępna, radosna i świeża elektronika z wpływami electro i uroczymi orientalistycznymi powiewami.

---

Mall Grab – Sun Ra EP [CHURCH MARBLE]

 Czyli ból głowy Cymana. Gwóźdź programu – ‚Can’t’ ze słodziasznym samplem z Alicii Keys dorównuje nieśmiertelnej wersji Mali i sprawia, że EPka sprzedaje się na pniu. No i nie dziwota, tym bardziej, że wszystkie trzy pozostałe tracki też są warte odsłuchu.

---

Waitress – Copy 1 [TAPE ARCHIVE]

Obskuranckie blog techno/house w obowiązującym stylu: brudno, analogowo, ale z duszą i pewnym smuteczkiem. W linkowanym tracku super pekusjonalia, jak z ‚Margareten’ Hasslama.

---

CTRL S – Nonuser [TOKEN]

 Surowa, bezkompromisowa petarda, ale z głową. Zgrzyty, piski, glitche w tempie podchodzącym pod 130bpm.

---

Shlomo – Rechaim remixed [BRIGHT SOUNDS] 

 Boskie remiksy świetnej EPki jednego z moich ulubionych producentów. Wyróżnia się autoremiks szlomiksa i chrumkający walec od Dozzy’ego. Aj waj!

---

va – Nonnative 08 [SEMANTICA]

 Zestaw przyjemnych toolsów -wyróżniają się  energetyczna sprężynka od Abstract Division i cudownie narastający, kwasowy numer Wata Igarshiego.

---

---

Na koniec dwie intrygujące zapowiedzi:

Mala – Mirrors [BROWNSWOOD]

OK, tym to się jaram. Król powraca i nie chodzi mi tu tylko o Popka. Po Kubie Ostatni Sprawiedliwy dubstepu przenosi się do Peru i nagrywa z tamtejszymi muzykami. Tyle wiadomo, LP wyjdzie w czerwcu, a ja tym razem przezornie zapiszę się na preordery.

---

Donato Dozzy – That Fab [SPAZIO DISPONIBLE]

Na pierwszy rzut ucha nic wyjątkowego, ale każdy nowy numer od Donka cieszy mnie niezmiernie, tym bardziej, że zapowiada si, że nowy label będzie wydwał z jakąś sensowną częstotliwością.

 

 

W marcu jak w starcu

Czyli wychodzi na to, że eklektycznie i nieco nie na czasie. Nie?

Paul Jebanasam – Continuum [SUBTEXT]

 Na okładce elegancki reaktor do fuzji termojądrowej, a w środku power ambient. Power – jarzycie? Hue hue. Śmieszkowanie na bok – drugi album Lankijczyka o wdzięcznym nazwisku dorównuje olśniewającemu ‚Rites’. Złożony z trzech kompozycji długograj zaprezentowany został po raz pierwszy na ubiegłorocznym Atonalu, na szczęście i poza monumentalną halą Kraftwerk dźwiękowe katedry wznoszone przez Jebanasama prezentują się równie imponująco. W porównaniu z poprzednim albumem wyraźniej słychać tu bassowe korzenie producenta, spokojnie jednak – nie ma tu miejsca na łupany syntetyczny banał spod szyldu „zguba Tobina”; brutalizm manifestuje się tu raczej w bezkompromisowym rozszarpywaniu anielskich padów granulowanym noisem. Właśnie te momenty rozpreżęnia i ambientowych tak-bardzo-uduchowionych tchnień wypadają nieco słabiej, na szczęście Jebanasam szybko i po chamsku  zasypuje te muśliny żwirem. Weźcie ten album na majówkę, puśćcie pannie nad jeziorem.

---

Wacław Zimpel – Lines [INSTANT CLASSIC]

 Nie jestem w tych tematach za dobry, ale przeca słyszę, że to śliczne, złożone i mądre. Nowy rodzimy pieszczoch Quietusa solo znacznie spokojniej niż z Herą. ‚Lines’ to eleganckie puzzle dla ucha, których złożoność nie razi pretensją tylko sprzyja skupieniu. Gdy umysł kontempluje szczegóły, kontrolę przejmuje instynkt – usłyszałem w reklamówce jakieś fury.

---

Voices from the Lake / Wata Igarashi – Stealth 2/3 [TIME TO EXPRESS]

Zupełnie niespodziewanie na splicie dla wytwórni Van Hoesena wygrywają nie Jezioraki, a stosunkowo mało znany producent z Japonii. Jego ‚Night’ ze strony „B” to cudowny tool z wyjątkowo efektywną progresją,  przyjemnym brzmieniem i dyskretnym kwasiwem w kulminacji. Dla nieco mroczniejszego groove’u sprawdźcie nową epkę Igarashiego dla Midgar.

---

Amandra – Drachme Tolosate EP [AHRPE]

Osiadły chwilowo w Polsce Francuz (pod skrzydła wziął go stołeczny BTS, ptaszkowie przy studni ćwierkają, że w grodzie Smogu będzie go można usłyszeć na początku maja) z najobfitszym jak do tej pory self-releasem (samo-wyd brzmi lepiej, nie?). Niesztampowe podejście do formuł dubtechno, nowocześnie złamana ramka 4×4,  zjadliwa proporcja smoły i lekkości i niesamowite brzmienie takiego ‚Selocine’. Perła. Nie zabrakło też nieco bardziej przydrajwionych toolsów (‚Lutecia’) i klasowego remiksera w postaci Evigt Mörkera.

---

Etapp Kyle – Continuum EP [UNTERTON]

Dobra, czy to się nie robi już nudne? Śliczne te melodyjki jak nie wiem co, drajw się zgadza, hi-haty sypkie jak dieta Villalobosa. Pod egidą sublabelu Ostgut numery Ukraińca nie straciły nic ze swojej lekkości i chwytliwości. Byle tylko skubańczyk nie złapał syndromu Recondite’a i nie zamelodyjkował się na śmierć, na szczęście ładunek inwencji na ‚Continuum’ sugeruje, że na razie mu to nie grozi.

---

Varg – Variations EP [SEMANTICA]

Zeszłoroczne ostatki od Semantiki. Varg, jak zwykle, nie zawodzi, chodź tym razem najweselszy blackmetalowy wujaszek techno pociska jakby nieco łagodniej – dość powiedzieć, że tym razem potencjał parkietowy z jego produkcji wyciąga dopiero znany wandal Abdulla. W ramach ciekawostki niebanalny edit od Hypnobirds.

---

Romansoff- Inifite Dreams [MÖRK] 

Sublabel Homara nie zwalnia tempa i nie schodzi z poziomu. Za „piątkę” w katalogu odpowiedzialny jest Romansoff (Rumun z Raw Tools). ‚Inifinte Dreams’ to cztery cieplutkie, miękkie numery w sam raz na początek wiosny. Emblematyczne brzmienie Mörk – wyraźnie maźnięte housem senne, analogowe techno – tym razem przegina się w stronę house’u jeszcze mocniej. Do tego wyjebkowe pady w tle, analogowe perkusjonalia i bezspinowa atmosfera. Miód.

---

v/a – Disco Halal vol.1 [DISCO HALAL]

Jak tak ma to wyglądać to ja poproszę natychmiastowąislamizację wszystkiego. Przegapiony przeze mnie haniebnie debiut labelu pod ujmującą nazwą. Sztos za sztosem – od kwasowego ‚Le Gaz Qui Fait Rire’ w edicie dobrze znanych Acid Arab, przez lajtowy ‚Palgey Mayim’, aż po linkowaną perłę. Energia, wspaniałe melodie i nieokreślona nostalgia. A przede wszystkim – świeżość!

---

---

Na koniec obowiązkowo seciwo. Tym razem razem live od Vrila – jak nie słyszelście go na żywo to i tak jesteście w dupie, ale tu macie przynajmniej posmak: niepodrabialne chropawe brzmienia, stopa jednocześnie miękka i dosadna, niebanalne konstrukcje:
Invite’s podcast #352 – VRIL 

 

 

 

 

 

 

 

Mam zimno w domu

Dobra, zamiast po raz kolejny przepraszać za monstrualną przerwę w postowaniu, polecę Wam moje postanowienie noworoczne: afirmować wady swoje i innych (ale swoje bardziej). Samodoskonalenie to masturbacja, w dodatku tak zwyklacka jak tylko się da. Dziś w ofercie kilkanaście zajawek ze smutnych jak pizda miesięcy zimowych: kilka ubiegłorocznych zaniedbań (pokłosie grudniowych bestofów), parę rzeczy które wyjść dopiero mają, więc średnia wychodzi w porządku. Pyk:

---

DJ Richard – Grind [DIAL]

Miejmy już z głowy najhaniebniejsze z zaniedbań. Jakoś mi gdzieś śmignęło, że Rysiek wydał płytę, może poszedł jakiś pobieżny ćwierć-odsłuch, z pewnością nie raz czyjaś selekcja przemyła mi płaty linkowanym sztosiwem, jednak jakoś się tak dziwacznie złożyło, że nie przysiadłem nad całością. Gdybym się takimi rzeczami wstydził – to bym się teraz wstydził. A tak, to mam przyjemność obcowania na świeżo z cudownym, melancholijnym albumem. Proporcja ciupania i eksperymentów optymalna, ładunek analogowych emocji – nieprawdopodobny. Miałem sentymentalny styczeń, OK?

---

Księżyc – Rabbit Eclipce [PENULTIMATE PRESS]

Czyli sroga podjarka zachodnich recenzentów. Całkowicie zresztą zasłużona. Korbow lirę zmajstrował dojebaniutką, drony wygrywa jak ta-la-la, nogi same do tańca. Przestrzeń, oddech, dawka humoru. Piękny, nocny album, wzorowy produkt eksportowy. Słuchajcie, zanim za dekadę odkryją w Trójce.

---

Jules Venturini – Untitled [BRUTAŻ]  Czyli rodzimych akcentów ciąg dalszy. Brutaż uzasadnia internetowy hajp fizycznym artefaktem. Klasa! Dwa brudne, analogowe techno-housiwa; spod mierzwy wystawiają nieśmiało ryjki piękne, nostalgiczne melodie. Wyróżnia się śliczny ‚Selector’s Roll’ ze strony ‚B’. Nothing ever changes.

---

Anthony Parasole – Wild Life EP [DECONSTRUCT MUSIC]

 Antek ciągle w formie. Lekko, z duszą, szumy ćwierkania, dzwoneczki.

---

Etapp Kyle – Klockworks 16 [KLOCKWORKS]

Oczywisty sztos. Śliczne harmonie, cudowne, miękkie brzmienie, dusza. Tracki kanapowe zjadają te bardziej parkietowe, ale całą czwórka doskonała.

---

SNTS – The Rustling of the Leaves [SNTS]

Mrok stężony do granicy beki (ej, płaszcz i maska dzioboła, serio?), ale to naprawdę nietuzinkowy album. Gęsto, ciężko, ponuro – leśne techno Mroczna Puszcza edition. Perłę w cierniowej koronie stanowi nieprawdopodobny remix od Polar Inertii skoncentrowany, bezduszny, precyzyjny, od ćwierkania w tle przechodzą ciary.

---

Acronym – Ashes EP [NORTHERN ELECTRONICS]

Jebaniusieńki blondasek, znowu to zrobił. Tracki ambientowe może i nieco do zapchania, ale ‚Exile’ pompuje aż miło – na basowej sprężynce upychają się kolejne warstwy szmerów, sampli i przeszkadzajek, gdzieś od połowy rozcieńczane niepostrzeżenie przez znak firmowy młodego Szweda: przepiękne ambientowe tchnienie rozpuszczające całą nagromadzoną napinkę, letting go of it all.

---

BLNDR – Fluid System [ANNULLED]

Pierwsze winylowe wydawnictwo obiecującego norweskiego labelu (btw – sprawdźcie kapitalny album Hydrangei, który wyszedł ich nakładem). Skład smakowity – znany głównie z Hypnusa BLNDR w remixach od Mod21 i Refracted. Oszczędne, skupione, chłodne dubtechno, przez remikserów przysposobione do funkcji toolsów.

---

v.a. – Dnepr_Vancouver 1.0 [RECLAIM YOUR CITY]

Kolejna odsłona wydawniczego przedsięwzięcia podcastowego tytana – RYC. Walka wyrównana, Tolkachev młóci aż miło, ale starcie wygrywa kanadyjski duet The Automatic Message – ich track z początku chrupie sobie niepozornie, zwalnia jak jest okazja, tylko po to, by po breaku zasunąć wygarem. Motoryczne, a niegłupie.

---

OK, to skoro już jesteśmy przy RYC to dla uzupełnienia jeszcze kilka interesujących zapowiedzi:

v.a. – Stockholm_Helsinki 1.0 [RECLAIM YOUR CITY]

Czwarta część cyklu jest wyjątkowo mocno obsadzona: Evigt Morker, Acronym, Samul Kemppi, Juho Kussti. Rundę jednak zdecydowanie wygrywają Szwedzi, głównie za sprawą niebiańskiego numeru od Morkera: miękki puls i tchnienie nie do podrobienia. Premiera: 9 lutego.

---

AWB – Celestial Longitude EP [TAAPION RECORDS] Na piątym placku francuskiego labelu AWB staje godnie, jednak nie da się ukryć, że  rilis kradnie wspólny remiks Shlomo i Antigone’. Jest tu wszystko co w leśnym techenku najlepsze: drive i moc bez krztyny łupania, piękne brzmienie, perkusyjne wygibasy. Data wydania: 16 lutego.

---

Błażej Malinowski -Mort EP [TECHNOSOUL]  Stąd do Szczecina – Błażej Malina! Mój ulubiony rodzimy producent wydaje u kolegów z kru. Cudowna ‚Mika’ zawiera wszystko, za co uwielbiam twórczość Błażeja: przestrzeń, miękkość, głębię i trudny do opisania dostojny spokój. W komplecie zacny zestaw remikserów: Bicknell i Tolkachev. Pozostaje przytoczyć starą pankową zasadę:” wspieraj scenę albo wypierdalaj”, więc pod koniec lutego marsz do sklepów!

---

Voices From the Lake – Secondo Tempo EP [SPAZIO DISPONIBLE]  Dobra, tym to się chyba najbardziej jaram (sorry Błażej). Jezioraki zakładają label (i towarzyszący mu cykl imprez w rzymskim klubie Goa). Preview pierwszego wydawnictwa brzmi smakowicie, szczególnie lekki, dźwięczny numer tytułowy. Na całość przyjdzie poczekać do 14 marca, ale już teraz zacieram łapki…

---

Orajt, to by było chwilowo na tyle. Na pewno coś tam pominąłem, szczególnie jak chodzi o obskury z nodata, czy lo-fi house od youtube’owych selektorów, nadrobię. Albo i nie. Trzymajcie się ciepło i nie przejmujcie błahostkami.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

rzut uchem: [SLOW LIFE] i S.Moreira

Orajt, trochę mnie nie było. O smaczkach z ostatnich miesięcy napiszę już chyba w jakiejś dłuższej notce zbiorczej (sneak preview: Refracted, Abdulla, Phase, Shlomo…), tymczasem parę słów o labelu który ostatnio zasiedział mi się w głowie. A właściwie – tyleż o labelu, co o konkretnym grajku. Choć bowiem nominalnie berliński (a jakże!) SLOW LIFE składa się z pięciu członków, to już rzut oka na discogsową listę wydawnictw uświadamia, że pierwsze skrzypce gra w składzie Sergio Moreira, wygląda wręcz na to, że oficynka zajmuje się głównie wydawaniem jego muzyki. I dobrze, bo to piekielnie zdolny gość, co zaraz sobie udowodnimy:

---

S.Moreira – Fuck The Clock [SL001] [->discogs]

„Jedynka” z oferty Slow Life to prawdziwa perła. Niedawny repress obniżył co prawda horrendalne ceny na discogs, już jednak pobieżny rzut uchem uświadamia, że mamy do czynienia z naprawdę wyjątkowym plackiem. Ciężko zdecydować się co tu podlinkować – od nonszalanckiego, lekko kwasowego ‚Beyond Lightspeed’, przez oprószone słodkimi wokalami ‚Lost in time’, aż po nieco jackujące, energiczne i podnoszące na duchu ‚Remember…’, wszystkie tracki to bomby. No i przede wszystkim dają świetny wgląd w charakterystyczny styl Moreiry – senny, psychodeliczny house, któremu udaje się nie mylić miękkości brzmienia z banalnym deepowym lukrem, a surowej energii z niedopieczonym ciupaniem. Gdzie trzeba analogowe i chropawe, gdzie trzeba – łagodne i słodkie, wszystko z mocno kosmicznym feelingiem. Ach, no i ten, no – najlepszy track z płytki to fenomenalne, na wskroś oryginalne ‚M.I.A.’ z dogranym żywym saksem zawodzącym na lekkim delay’u. Nonszalancki jam, który mógłby trwać z godzinę.

---

S.Moreira – We All Are Fra! [SL002] [->discogs]

Tu z kolei mamy przykład tego, co się dzieje w przypadku braku repressu. Kosmiczna cena uświadamia, że na Slow Life zaczęli się już poznawać chytrzy diggerzy-spekulanci. Co jest jednak trochę dziwne, bo 002 nie dorównuje debiutowi labelu. Jest tu co prawda miejsce dla solidnego, parkietowe sztosiwa (zawadiackie ‚Late Dawn’), brak jednak świeżości „jedynki”. Ale to solidne wydawnictwo, o czym zaświadcza numer otwierający placek (co to za ohydna kalka z terazrockowego mamlania o concept-albumach – czy winyl może w ogóle coś otwierać?). ‚Do You Want Me’ to rozkoszna pościelówa – jeśli lubicie się poprzytulać na zejściu po psychodelikach. Cudownie zapętlona fraza pianina wychyla się od czasu do czasu zza kłębów zamulonego bitu, który, podobnie jak w innych najlepszych produkcjach Moreiry, sprawia wrażenie, że ciągnie się w nieskończoność. Fantastyczny, bezczasowy odpał.

---

S.Moreira – Changing Habits, Breaking Rhythms [SL003] [->discogs]

Tutaj z kolei mocno daje o sobie znać zaplecze Sergia, który jest utalentowanym perkusistą jazzowym – kwasowe ‚Empty Your Mind’ łamie się jak, nie przymierzając, tracki Ramadanmana, podobnie mocno synkopowany ‚Just A Little Beat’. Moim ulubionym numerem z zestawu jest zaś bez wątpienia ‚As High A It Can Go’ – z fantastyczną progresją: perkusjonalia rozkręcają się w acidowych oparach, całość odpala w pełni po uroczo dosłownym samplu wokalnym, ale nie pędzi na złamanie karku, tylko zawiesza się w nierozwiązanym suspensie. Wysmakowany DJ-tool.

---

S.Moreira, Saverio Celestri – Interphase Issues [SL004] [->discogs]

Placek który dopiero niedawno trafił do sklepów – ciekawostka, tym bardziej, że genialna „piątka” już dawno była do dostania. Jedna z nierozwiązanych tajemnic niezalowej dystrybucji. Współpraca Moreiry z kolegą z wydawnictw to solidne wydawnictwo, ale nic poza tym. Mocno kwasowe, wolne jamy. Najciekawszy numer: eteryczne, odklejone ‚Hyphnosphere’.

---

S.Moreira / Refracted – From A Cosmic Perspective [SL005] [->discogs]

Moreira i Refracted? Brzmi jak match made in heaven, czyli po naszemu – duet nie do podjebania. I tak właśnie jest. Zdecydowanie mój faworyt w ofercie Slow Life i jeden z najfajniejszych placków które sobie w upływającym roku sprawiłem. Zestaw kosmicznych narzędzi – ‚Swelling Senses’, numer od Refracted to imponujące, podniosłe outro; w remiksie Moreiry zyskuje pazura i energii i zmienia się w fantastyczny wstępniak do seta. Na naprawdę cieniutko rozsmarowuje za to numer samego Moreiry – ‚Shuttle Transport’ to arcydzieło: wolne, motoryczne trzaskanie w okolicach 110BPM, w tle kosmiczne tchnienie, a gdzieś po bokach cykają przeszkadzajki rodem z „leśnego techno” (chyba muszę gdzieś wyjaśnić ten termin). Pcsychodeliczna ciuchcia na orbicie. W ujęciu Refracted numer przyspiesza i zyskuje kwasowy charakterek – drapie aż miło, w dodatku w tempach jakby bardziej parkietowych, jednak to oryginał kradnie show.

---

v/a – Chromophore EP [SL006] [->discogs]  Przekrojowy skład z numerami od producentów związanych z label. Nie doczekał się jeszcze wydania, więc na razie tylko snippety z soundclouda. Przykuwa ucho B1 – chicagowska pompka od Moreiry z dragowym samplem (znowu!) i zamykający kompilację cokolwiek prędkawy breakbeatowy track od Celestriego.

---

Poczekamy, posłuchamy. Tymczasem – borem, lasem – jeszcze kilka smaczków od Moreiry spoza Slow Life:
Shadee & S. Moreira – Untitled  [Polen] [->discogs]

Kolabo dla rumuńskiego Polen. Moreira nieco jackująco, mocno pod stopę i, ale i bioderko. Symaptyczno-cwaniacki housik.

S.Moreira & Xinner – Through The Rings of Saturn EP [Phonica] [->discogs]

Momentami to chyba najmocniej dryfujące w stronę techno (ale takiego raczej  Mörk-owego) numery Moreiry, ale wciąż typek jest rozpoznawalny po jednej kosmicznej nutce. Najbardziej parkietowo użyteczny jest tutaj oczywiście ‚Communication Breakdown’, najlżejszy – podpływający Deepchordem „space dub” tego samego tracka, najciekawszy zaś – żywy, pełen perkusyjnych wygibasów ‚Orbiting Around’.

---

Mądremu uchu dość po buchu, więc wiecie już, że Moreira to piekielnie utalentowany koleżka. Ja tam na album jeszcze nie czekam, niech trzaska singielki (ba-dum!), tymczasem warto polować na różne SlowLife showcase’y, ostatnio odbył sie w berlińskim Ohmie i Sergiusz grał tam live’a. Tymczasem na koniec cymesik: SlowLife podcast z Moreirą, kontrabasem i saksofonem:

Dziewięć podjarek przed Atonalem

Na swoje potrzeby dzielę festiwale muzyczne z grubsza na dwa typy. Pierwszy to ogromne letnie spędy. Dwadzieścia scen między którymi biegasz jak kot z pełnym pęcherzem w wiecznej FOMO-napince, po drodze spotykasz kilkudziesięciu znajomych z którymi ucinasz durnowate trzydziestosekundowe pogawędki, a i tak połowę rozdętego do granic możliwości lajnapu przegapiasz: na Autechre stoisz w kolejce do Toi-Toia, podczas godzinnego seta Rodhada usiłujesz w tymże klopie rozdzielić jednego kwasa na piątkę posługując się tylko paznokciem, na Scubie stoisz w kolejce po piwo, na Modeselektorach i innych Apparatach próbujesz zdzwonić się z ziomkami, a Tobina odpuszczasz z premedytacją. Ostatecznie jednak nic nie tracisz – połowa towarzycha będzie do odsłuchania za rok, a w międzyczasie zagości w Prozaku. No i jest też drugi typ: znacznie mniejsze, czasem wręcz kameralne sabaty muzycznych snobów – często w dziwnych miejscówkach, zwykle nie pod gołym niebem, nierzadko poza rozgorączkowanym okresem wakacyjnym, co do zasady – z nieoczywistymi lajnapami, z których znasz, jak dobrze pójdzie, połowę wykonawców. Nie muszę chyba dodawać, który rodzaj imprez wolę, nie będzie żadną niespodzianką, że karnet na Dimensions zamieniłbym bez mrugnięcia okiem na pełny Unsound Pass i piątkę jarania (nie, nie mam karnetu na Dimensions).

Dlatego też kiedy Atonal czy Unsound ogłaszają swoje line-upy, jaram się jak nastolatek. Nie dlatego, żebym był takim mądralą i znał wszystkie nazwiska z oferty, wliczając w to totalne obskury. Nie chodzi też o snobizm i udawanie, że łotewskimi dronami to się zasłuchuję od dekady. Wręcz przeciwnie – jaram się właśnie dlatego, że dużej części gości nie znałem i mam okazję przed, czy – przede wszystkim – w trakcie imprezy poznać ich muzykę (imho idealne ratio to 50/50, albo wręcz 40/60 na korzyść nowości). Bo wiecie: można uprawiać techno-mamonizm i urządzać sobie generyczne podśmiechujki z odwagi promotorów/snobizmu publiczności (można to robić nawet będą promotorem wielkiej imprezy z elektroniką, jak to robi Napora komentując Unsound, przy okazji – co złego w snobizmie, serio?), można też jednak od festiwalu na który wydaje się niemałe nieraz pieniądze oczekiwać czegoś więcej – właśnie muzycznej edukacji. W końcu na tym także ma polegać rola muzycznego promotora, by publikę oświecać, a ja bardzo się cieszę, że mogę czasem w ciemno zaufać gustom Płysy, Schultza, Dtekka, młodszego von Oswalda, czy Gutka (żeby wyjść poza spędy muzyczne). Bo wiecie, jakbym chciał słuchać muzyki którą znam, to wybrałbym się do Płocka.

Tak więc i w tym roku sporą część czerwca i lipca spędziłem na obczajaniu nowo-starych rzeczy przed Atonalem (co zresztą doskonale było widać w moich zdechlackich notkach o nowych wydawnictwach). Nie udało mi się przesłuchać całego line-upu, po części z braku czasu, po części – by pozwolić sobie na niespodziankę, po części w końcu dlatego, że, podobnie jak wiele najciekawszych festiwali, tak i Atonal pełni czasem rolę muzycznego kuratora i zamawia lajwy specjalnie na potrzeby imprezy – stąd wiele projektów to wcześniej niesłyszane efemerydy. Dodatkowo, no – umówmy się – pewną część wykonawców już znałem, często też już słyszałem na żywo, więc wiem (?) czego oczekiwać.
Dobra, nie przeciągając dalej – oto krótki i na maksa subiektywny wybór kilku najciekawiej się zapowiadających strzałów tegorocznego Atonala. Pozwoliłem sobie odpuścić najbardziej oczywiste typy: boć to i wiadomix, że Abdulla jest świetny (choć w zeszły roku nieco przynudzał), Lustmord i Frost dostarczą co należy, a Sigha i Shifted rozniosą Tresora na oficjalnym after-party. No to hop:

---

FIS

 WOW. Tegoroczny długogrający debiut nowozelandzkiego producenta – album ‚The Blue Quicksand…’ to coś naprawdę, naprawdę świeżego. O taki IDM walczyłę – charakterystyczne, gruzłowate bity, do rozpoznania po jednej nutce. Całość mocno skompresowana i syntetyczna, ale w dobrym słowa znaczeniu – tak mógłby brzmieć Tobin, gdyby się po ‚Foley Room’ nie pogubił. W bonusie – niegłupi wywiad dla ‚Dummy’.

---

TONY CONRAD & FAUST – OUTSIDE THE DREAM SYNDICATE

Z racji swojej historii (sięgającej lat 80-tych), Atonal co roku odgrzebuje parę dinozaurów, którymi zasłuchiwała się niemiecka awangarda dwie-trzy dekady temu. Na Atonalu zawsze więc znajdzie się miejsce dla zimnej fali, krautrocka, proto-dronów, czy industrialu. W zeszłym roku wskrzeszono Cabaret Voltaire, w tym – Clock DVA i właśnie najsłynniejszy projekt Tony’ego Conrada z Faust. Outside the Dream Syndicate to godzinna hipnotyczna pętelka, podwaliny drone’ów. Spodziewam się bezczelnie minimalistycznej godziny z zapętloną frazą.

---

ALESSANDRO CORTINI

Obydwa wcielenia koleżki z NIN będą warte uwagi. O przepięknym ‚Sonno’ wydanym pod własnym nazwiskiem pisałem już tutaj – i właśnie ten materiał będzie prezentowany w Kraftwerk i będzie to światowa premiera opartego na nim live’a.
Równie ciekawy może okazać się też jego sobotni klubowy występ z projektem Skarn, w ramach którego Włoch produkuje dla Avian brudne, chropawe techenko:

(Cortini w sumie zagra w tym roku trzy razy – zaprezentuje bowiem także wspólny projekt z Lawrencem Englishem – najpewniej wspaniały, bo i jaki?).

---

PAUL JEBANASAM w/ TARIK BARRI

Podobny zasięg częstotliwości i ciężarek jak u Cortiniego, z tym, że jeszcze bardziej ponuro. Cmentarne, dostojne droniwa i chyba najciekawszy reprezentant Subtext (label będzie miał na festiwalu swój showcase, więc będzie się można o tym przekonać) W projekcie dla Atonala Lankijczyk (mieszkaniec Sri-Lanki – wiedzieliście?) o ujmującym nazwisku zaprezentuje premierowo wspólny audiowizualny live we wspłópracy z holenderskim artystą Tarikiem Barri (sprawdźcie jego współpracę z Aeternam Vale z zeszłorocznej edycji festiwalu).

---

SKEE MASK

Kolejny powiew klubowej świeżości. Intrygująca mieszanka przykurzonego techno/house’u z dubowym tchnieniem i szczyptą analogowych brudów. Nieoczywiste brzmienia plus równie nieortodoksyjne tempa z labelu braci Zenker.

---

DEEPCHORD

No, miałem nie wrzucać oczywistych typów, ale nie mogę się powstrzymać. Nigdy nie słyszałem Modella na żywo w żadnym wydaniu, i po prostu nie mogę sobie odpuścić pozostania w Tresorze do piątej rano w środę, choć pewnie mogę zapomnieć o usłyszeniu materiału z ‚Liumin’, czy ‚The Coldest Season’.

---

Dobra, wiem, że ciężko już teraz wyrokować jak będą brzmiały nowe projekty zamówione specjalnie na Atonal, ale dodam jeszcze na koniec, że ostrzę sobie ząbki na:

SHACKLETON presents POWERPLANT live
Papcio Shack w sumie nie zawodzi, więc i teraz będzie wybornie, nie? Tym razem nie zaprezentuje seta, czy live’a, ale występ grupy muzyków wykonujących jego kompozycje na wszelkiej maści perkusjonaliach – od gongów, po ksylofony. Skull Disco unplugged.

SUMS (KANGDING RAY + BARRY BURNS (Mogwai) live
Ok, po tym nie wiem czego się spodziewać, wiem tylko, że live’y Francuza, czy jego ostatni album są genialne – w towarzystwie post-post-wszystko gitar i perkusji mogą okazać się jeszcze ciekawsze. Albo nie.

VARG presents IVORY TOWERS
Mój nordycki ulubieniec we wspólnym projekcie z trójką innych artystów – analogowy live + gitara i smyczki. Zapowiada się raczej w kierunku D.A.R.F.D.H.S., ale na pewno gęsto i wielowarstwowo.

MIESIĄC MIAŻDŻONEGO OWADZIEGO TRUCHŁA

Sporo tego nie było – w czerwcu zamiast solidnego diggignu uskuteczniałem uturystycznianie się na przemian ze zgłębianiem lajnapu Atonalu (obiecuję notkę) i haniebnie zaniedbanej dyskografii Coil. Album Cio D’Or wychodził już od kwietnia, więc kiedy pod koniec czerwca w końcu dało się go usłyszeć w pełnej krasie, to trochę się zagapiłem, będzie słuchane w lipcu w końcu to taka słoneczna nuta, hue. Niemniej, cosik się tam uzbierało, w tym kilka perełek, więc bez zbędnych dywagacji:

Jacek Sienkiewicz – Drifting [RECOGNITION]

Na początek strzał od Kapitana Oczywistego . ‚Drifting’ to jak do tej pory jedno z najlepszych wydawnictw tego roku, eksperymentalne odpały Sienkiewicza (współpraca z Loderbauerem, Przeździeckim, czy Atomem) świetnie służą także jego klubowemu wcieleniu – długograj dla Recognition jest właśnie taki jak sugeruje jego tytuł: po prostu bez zbędnego wysiłku płynie. Track tytułowy linkuję z obowiązku (a także dla klimatycznego klipu), oprócz niego ogromne wrażenie robią jeszcze Vagrant Blues i wielki nieobecny edycji winylowej: No Matter What – dziesięć minut drobiazgowego cyzelowania szczegółów w monstrualnym, pozbawionym rozładowania build-upie. Są momenty, w których zazdroszczę traktorzystom, ten numer to wymarzone narzędzie

Przy okazji sprawdźcie dwa nowe wywiady z Sienkiewiczem: dla magazynu M/I (na papierze) i audycji Wymiana Tlenu na Stacji Mir na (cyfrowych) falach Radiofonii – <cyk>.

---

Vilod – Safe in Harbour [PERLON]

Pozostajemy w eksperymentalnych okolicach. Wspominany wyżej Loderbauer współpracował z Villalobosem przy placku dla Honest Jon’s, i – przede wszystkim – przy wspólnej reinterpetacji zbiorów niemieckiego ECM. Ten ostatni projekt mnie, dyplomatycznie rzecz ujmując, nie porwał, wrażeniu nie pomógł nawet unsoundowy występ panów w kościele Św Katarzyny. To właśnie jazzowe wpływy decydują o brzmieniu ich nowego wspólnego projektu Vilod, ale tym razem zamiast stężonej nudy otrzymujemy piękny, pełen niuansów album. Wyluzowane jazzujące wariacje plenią się swobodnie na oszczędnym rytmicznym rusztowaniu skleconym bez żadnych wątpliwości przez Ricardo, album nabiera dzięki nim charakterystycznego bezczasowego flow, przywodząc na myśl rozkoszną wyjebkę kontrowersyjnego „fryzjera„.

---

Eduardo de la Calle – Distance EP [ASKANCE DISKS]

Dobra, może i Uliczny Edek to rozpoznawalny po jednej nutce one-trick-pony, ale ja to kupuję. Jest jak zwykle: miękkie pacnięcia perkusjonaliów, chrumkania, analogowe ciepełko, garść prostych efektów i melodyjek. Na lato styknie.

---

Allesandro Cortini – Sonno [HOSPITAL PRODUCTIONS]

W ramach doszkalania się przed Atonalem (jak wrzucą pełen line-up obiecuję notkę). Cortini to koleżka z NIN, który od jakiegoś czasu wydaje też solowo (także jako Skarn – sprawdźcie ubiegłoroczną EPkę dla Avian). Ubiegłoroczne ‚Sonno’ to przecudowny, nastrojowy trip. Subtelne dronowe mazy, lekko rdzewiejące na krawędziach i to tyle z tego industrialu. Świetny nocny album nieco po linii Coil.

---

Rrose – For Aquantice [EAUX]

Wiadomo, Rrose poniżej pewnego poziomu nie schodzi. Tym razem chyba nieco bardziej imprezowo – poza ‚Levitate’, typowym intrem, dwa pozostałe numerki to niegłupie, energiczne toole: monumentalne ‚Vellum’ i wiercące ‚Signs’ z intrygującym outrem. Przy okazji – łapcie dość wnikliwy wywiad z Rrosem dla Eliptik.

---

Korridor – Taotast [NORTHERN ELECTRONICS]

Chyba w końcu przekonuję się do tego gościa. Po imho nieco generycznych rzeczach dla Hypnus, Szwed w końcu pokazuje pazurki. Wspaniały, rozbudowany trip: chaszcze perkusjonaliów, tchnienie padów i charakterystyczny chłodek, momentami nieco Tadeo-wate muśnięcia. Must buy.

---

Trevino – Eclipce [KLOCKWORKS]

Instant classic, aż szkoda kupować, bo zanim zamelduje się listonosz, wszyscy będą go już grali od miesiąca, do końca roku tytułowy track będzie zajechany jak, nie przymierzając – ‚Never grow old’ w zeszłe lato. Niemniej – to kawał przyzwoitego, funkcjonalnego łupanka – z nieco jungle’ującą perką, słodką melodyjką, charakterystycznym mruczeniem sprężonego basu a przede wszystkim – świetnym drivem. Rzućcie też uchem na trzeci track – rozmarzony, przestrzenny setodomykacz.

---

Shed – Constant Power [THE FINAL EXPERIMENT XX3]

Shed ciągle w formie. Unikalne połączenie brudu i lekkości. Sprężenia, które nie męczą, pady, które nie usypiają. Te cztery traczki najbardziej przypominają numery wydane przez Pavlovitza pod szyldem The Traveller, czy co mocniejsze momenty z ‚Shedding the past’. Bengiery z duszą.

---

Na koniec, tradycyjnie, secik:

Shaded jest już tu regularnym gościem. Tym razem podrzucam prześliczny wyjątkowo łagodny secisz dla Deep Electronics – trochę własnych produkcji z ‚Rainfall’ na czele, cenne przypomnienie nieco pomijanych tracków Dozzy’ego z Anną Caragnano, generalnie – śliczności, jak zwykle. Sprawdzajcie koleżkę regularnie, ptaszki przy studni ćwierkają, że jesienią zawita do Polski…

RZUT UCHEM – MÖRK

Po Kabalionie dzisiaj na tapecie kolejny sub-label. Mörk to ubiegłoroczny odprysk kapitalnego brytyjskiego Lobster Theremin, który, wedle słów założyciela – Jimmy’ego Asquitha, ma koncentrować się na nieco bardziej klubowych wcieleniach 4×4. W porównaniu z wygibasami spod znaku Homara Mörk rzeczywiście oferuje muzykę w bardziej oczywisty sposób taneczną, nie oznacza to jednak by „mröczkom” brakowało głębi czy oryginalności. Przeciwnie – wydaje się, że pomimo wciąż dość niewielkiej oferty (tworzą ją, jak dotąd, cztery placki), młody label już wypracował sobie swoisty koncept i charakterystyczne brzmienie, które roboczo można by zamknąć w formule: lekkie dubtechno podcięte nieco house’ującą synkopą. O co tu chodzi? Spieszę wyjaśnić na przykładach:

Nthng – Remember Us

Ofertę oficynki otwiera winylowy debiut (nie licząc remiksu dla Clouds) młodego Holendra ukrywającego się pod ksywką Nthng (trzeba przyznać, że Asquith ma ucho do chwytliwych nazw…). Trzy numerki dobrze wprowadzające w brzmienie Mörk. Na pierwszy rzut ucha mogą sprawiać wrażenie nieco sztampowych: ot, typowa, klimaciarska dubtechno zupka, cokolwiek letnia. Jednak bliższe przysłuchanie się środkowemu ‚Community’ wyprowadza z błędu – nieco house’owe cykanie, konkretne tempo i całkiem żwawe cykanie hi-hatów bardzo ożywiają numer, dodając temu eterycznemu plumkaniu zaskakująco podbioderkowy potencjał. A to dopiero początek…

Raw M.T. – La Duna

 No właśnie – jeżeli ktoś spodziewał się labelu czystego gatunkowo, serwującego dubtechno sieriozne jak Alva Noto na listopadowym pogrzebie, ten już przy drugim wydawnictwie spod szyldu Mörk musiał być (pozytywnie) zaskoczony. Trzy leciutkie tracki od włoskiego producenta z techdubowym idiomem łączyły bowiem tylko charakterystyczne zwiewne pady i zmiękczone perkusjonalia – cóż z tego, skoro układały się one w struktury house’owe, w dodatku pokłute nieco acidowymi igiełkami! Wyróżnia się środkowy, pozbawiony tytułu numer: motoryczny killer z mocno tribalowymi inspiracjami, ale i subtelny track tytułowy, jak i jawnie acidowy bangierek ‚Strike’ robią wrażenie.

Nthng – 1996

Stylistyczny tygiel kręci się w najlepsze: na „trójce” bezsamogłoskowy Holender z bazową techno-masą uciera sporo house’u, samplowane wokale, a nawet… nieco UKG (posłuchajcie jak pieje diva w tracku tytułowym, czy jak chodzi bas w ‚Vision Us’). Ciekawe, nieortodoksyjne zabawy formułą dubtechno.

Tissu – Unmanned Vehicle 

Nad kapitalnym debiutem Tissu rozpływałem się już ostatnio, tym razem zwrócę wam uwagę na sowicie okraszony acid-housem ostatni track, tym bardziej, że w piękne wideo oprawił go Moskalus – godny uwagi digger i autor teledysków.

A skoro już jesteśmy przy gościu, to łapcie jego łagodniutkie b2b z Horassem:

---

Jakichś szczególnie rozwlekłych podsumowanek nie będzię. Cieszę, się, że jest wydawnictwo, które interesująco rozwija klasyczną formułę dubtechno, szczypta homarzej ekstrawagancji akurat mu nie zaszkodzi (ja tam nie obraziłbym się, gdyby wykrętów rodem z ojczystego labelu było w Mörk nawet więcej). No i warto zwrócić uwagę, że oficynka konsekwentnie trzyma poziom, a nowe placki wychodzą często i regularnie – co wróży jeszcze lepiej na przyszłość. Trzymam kciuki i wracam do słuchania nowego Sienkiewicza (wow!).

---

Aha, druga rundkę ogłoszeń z Atonal widzieli? Obiecuję, że jak jak lajn-ap będzie kompletny, wysmażę o nim jakąś notkę-przewodnik.

DROBNICA Z MAJA

Jako się rzekło w poprzedniej notce, czas rzucić uchem na single i EPki z minionego miesiąca. Nie było tego aż tak dużo (bo zasłuchiwałem się w długograjach), dlatego dorzucę jeszcze parę setów. No to siup:

---

cv313 – Live extracts [ECHOSPACE]

 Wycinki z live’ów Hitchella i Modella z Tokio i Moskwy. Typowe dla produkcji duetu mocno zabudowane szumami i pogłosami tła, miękkie bity, niespieszne tempo. Track z Tokio nieco mocniejszy, przypominający twórczość Hitchella solo w projekcie Intrusion, mi jednak bardziej do gustu przypadł numer z Moskwy: spokojny i kojący, ale dzięki rozbujaniu na radosnej basowej sprężynce, bynajmniej nie senny.

---

Evigt Mörker – 3 [EVIGT MÖRKER]

 Trzeci wydany samodzielnie placek tajemniczego Szweda, w którym potwierdza on swoją klasę. Brak tu może hiciora na miarę ‚Hogre’ z „jedynki”, numery są też cięższe i bardziej oszczędne, jednak subtelność i dbałość o szczegóły ta sama. Wyróżnia się linkowane ‚Beaivi’ – solidny, motoryczny track z jęczącymi padami i new-age’ową, naiwnie-słodką melodią.

---

Tissu – Unmanned Vehicle [MÖRK]

 Kapitalny debiut dla Mörk, ciężko się zdecydować co tu podlinkować. Tła i głębia brzmienia rodem z dubtechowych pieczar przyjemnie kontrastują z wokalnymi samplami i cokolwiek house’ową synkopą, wszystko w dość konkretnych tempach, choć wcale się tego nie czuje.

---

v/a – Berghain 07 pt.I [OSTGUT-TON]

Pierwsza część składaka z premierowymi smaczkami z kapitalnego seta Functiona (darmowy zasys wciąż dostępny >tutaj<). Wyraźnie bardziej kontemplacyjna część zestawu – co w praktyce daje nam cztery eteryczne dj-toolsy do klimatycznych pasaży. W formie Slater, jednak zdecydowanie wybija się track Steve’a Bicknella (w tym roku na Up To Date): cudownie niepokojąca, drażniąca pętelka.

---

v/a – Berghain 07 pt.II [OSTGUT-TON]

 Druga część składaka, jeszcze mocniej obsadzona. Kolejny kapitalny numer od Bicknella – duszne, „tadeowate” rozwinięcie ‚Odyssey’, do tego DVS z charakterystycznym groovem, stomperek od Inlanda i mocne kwasiwo od Cassegrainów z Tin Manem. Energetyczne uzupełnienie „jedynki”.

---

Stone Edgde – Edges EP [DYSTOPIAN]

 Przyznam uczciwie, że znudzony nieco miałkim składakiem ‚Soliloquy’ trochę odpuściłem śledzenie Dystopian. Tymczasem opatrzona cyferką dwanaście (niezłe tempo!) epka od Stone Edge przyjemnie mnie zaskoczyła. Cztery wolne, przemiło monotonne pętle perkusyjne z surowym, analogowym brzmieniem, niepozbawionym jednak pewnego ciepełka (przychodzi na myśl Vril). I praktyczne to, i słuchalne.

---

Rraph – 186F [STRIKT] Akcent patriotyczny, choć sam Rraph już jakiś czas siedzi na emigracji w jakichś zimnych okolicach. Energiczny, melodyjny nieco detroitowy oryginał i godne remiksy: dubtechowo-pompujący od Jedynaka oraz mocny i nerwowy od China. Bonusowo darmowy download pętelki z niezłym drivem, którą wysmażył Venter. Mocny strzał od załogi Strikt, oby tak dalej.

---

v/a – Workshop 21 [WORKSHOP]

 Śliczny piosenkowy składak. Wrażenie robi szczególnie pierwsza strona: oldschoolowy wolny house z pomiaukującym kobiecym wokalem oraz zaskakująca urocza lo-fi śpiewanka od Tapes. Interesujące, jestem pewien, że niejeden krotochwilny house’owy DJ gdzieś to upchnie pod koniec seta.

---

Do tego jeszcze cztery seciwa, które ostatnio wpadły mi w ucho:
Ładne, leciutkie granie w lajtowych tempach. Intro z Blade Runnera nieco oklepane, ale potem jest już tylko lepiej: piękne melodie, rozmyte tła i świetny drive, głębia, ale bez mroków. W trackliście m.in. sam Tozzi, Tadeo, Efdemin, Tobias i Mills.
Niesamowicie energetyczne, niegłupie łupanie w Antigone’owym stylu. Kawalkady nieco off-beatowych sztosów w takoż rozsuniętym miksie. Duszne pętelki, miałem ogromną przyjemność słyszeć typa kiedyś w Tresorze – i to jest właśnie takie granie, które tam sprawdza się najlepiej – tu macie tego przedsmak.

Mała prywata – świetny secik Gema dla Deep Impact. Mocno zróżnicowana selekcja, świetny drive i energia, do tego fantastyczny skill. Jeden z najlepszych odsłon serii do tej pory.

A na koniec polecam jeszcze zdecydowanie secik Lakkerów dla Resident Advisor. Co prawda już z czerwca, ale gdybym podlinkował go za dwa-trzy tygodnie, nie byłoby już downloadu. Mocno zróżnicowane pętelki, nieortodyksyjna selekcje i praktycznie zero klasycznych stomperów – baaardzo odświeżająca sprawa.